Ik was een dromer. Heel lang in mijn leven was ik een dromer. Ik werd mezelf pas echt bewust in en om de tijd dat we onze zoon Joshua verloren. Ik was toen 33 jaar. Tot die tijd was mijn leven in mijn dromen spannender... mooier.
Ik denk dat het een overblijfsel was van vroeger als kind, geplaagd op school en ook thuis snapte ik er maar weinig van. Ze zeggen dat je vanaf circa je 4e herinneringen hebt. Hmmm ik weet niet waar ik verkeerde, maar vaak niet in de realiteit. Ik weet dat ik eenmaal het huis uit bewust het dagdromen opzocht, jaren gedaan. De realiteit ontvluchten. Achteraf zo jammer. Geweldige dromen, vaak van dingen waarvan ik dacht dat die voor mij niet waren weggelegd. Verloren in dromen en het hier en nu niet bewust beleven. Altijd zoekende naar anders...beter.
Maar beter dan wat?
Pas sinds een aantal jaren, op mijn spirituele pad snap ik wat ik dacht dat ik miste. Het romantische perfecte plaatje uit de films van vroeger. In mijn dagdromen was ik Sissi en liep in lange rokken door mijn eigen paleis. Ook was ik Jane en was Tarzan mijn held.
Ik liep ook dansend en zingend door de regen. Zo een dagdroom gaf kleur en betekenis aan mij. Het ze leefde nog lang en gelukkig sprookje ik kon me er dagdromend helemaal in verliezen. Maar dat is wat het was een 2 dimensionaal sprookje geprojecteerd op een beeldscherm. In real life komen er zoveel meer dimensies bij kijken. Ook nu kan ik nog dagdromen maar speel ik, Miranda zelf, de hoofdrol. Ik projecteer mijn wensen en geloof erin dat ze verwezenlijkt kunnen worden. Ik heb geloof in mezelf en als het niet zou lukken maakt het niet uit. Ik heb het geprobeerd en zo geef ik kleur en betekenis aan mijzelf en mijn leven iedere dag weer.
Dream it... Wish it... Do it...
Comments